Back, back, back again! De schoolvakantie is hier bijna afgelopen. Onze zomervakantie zit er weer op. Drie weken in Frankrijk met veel wisselend weer en ondanks het plezier, toch anders dan verwacht. Ik was anders, de kinderen waren anders.. Waarom? We waren toch op de plaats waar we twee jaar geleden zo gelukkig van werden? Eenmaal thuis zette me dat wel aan het denken. Waarom ‘verwachtte’ ik dat het leuker zou zijn, of waarom was het nu anders? De oplossing: pen en papier en gaan..
Wat is een verwachting? Het woordenboek zegt dat het de aanname of hoop is dat er een handeling of gebeurtenis ook werkelijk plaats gaat vinden. Precies de omschrijving die ik zocht. Ik dacht dat het ‘weer zo leuk zou zijn’ als 2 jaar geleden. Waarom was het toen zo leuk? Terugdenkend was ik destijds in een andere fase van mijn leven. Ik kwam uit een burn-out, had een heftige scheiding achter de rug en mijn leven helemaal omgegooid. Mijn kinderen moesten wennen aan het leven bij mijn vader in huis, omdat we na de scheiding geen eigen plek hadden. Die vakantie was zó welkom. We moesten weg, we moesten even als het gezin dat we zijn, samenzijn. En waarschijnlijk was het op iedere plaats prima geweest. Maar we zaten daar, op die prachtige plek. Wij hadden we toen als laatste in NL vakantie en gingen we dus buiten het hoogseizoen, waardoor het erg rustig was overal, iets wat we heel fijn vonden. Dit jaar begon het al anders: we wisten al dat na de vakantie grote veranderingen zouden komen. Toen ik ze ophaalde van school op vrijdagochtend was dat het einde van het schooljaar, het einde van basisschooltijd, het einde van het school-hoofdstuk in Etten-leur. De kinderen zijn ouder en gegroeid op alle vlakken, dus ook zij staan er dit jaar anders in. Ik zag ook op tegen de reis, iets waar ik de vorige keer geen moeite mee had. Het twee dagen rijden leek ineens zo ver. En in Januari dacht ik er zelfs aan om te annuleren, omdat ik zo mee in mijn maag zat. Toch wilde ik gaan, omdat ik wist dat we het vorige keer zo leuk hadden. In de lente begon ik er toch naar toe te leven. Mijn beste vriendin kocht een B&B in het midden van Frankrijk, dus na onze vakantie zouden we gelijk doorrijden om nog een weekje bij haar en haar gezin door te brengen. Iets waar ik ook erg naar uitkeek. De dagen in Frankrijk waren echt heerlijk, ik houd van het land en de taal. De regenbuien zijn anders, en dit jaar waren het er veel, en ik vond ze nooit erg. Het meer was weer mooi, ook al zijn we er maar 2 keer geweest. We hebben andere delen gezien en nieuwe dorpjes. Onze bucketlist voor dit jaar was ook korter, maar we hebben wel veel gedaan. Een van die dingen was stenen zoeken in een riviertje. Zo simpel en wat een heerlijke dag was dat. Maar in het geheel was het toch anders. Niet minder leuk, maar gewoon anders. Na die weken in Frankrijk was het ineens fijn om thuis te komen. Om weer in onze eigen bedjes te liggen. De dag na thuiskomst stond ik de was aan de droogmolen in de achtertuin op te hangen. Mijn oudste zat te lezen in de zon en mijn jongste reed rondjes op zijn fiets. Heel burgerlijk maar niets anders dan geluk. De hele vakantie waren we samen, zoals ik wilde, dus maakt het dan eigenlijk uit dat het gevoel anders was? Volgend jaar gaan we weer op vakantie. Naar een andere plaats, met een andere instelling. Geen verwachtingen.
Comentários