In het bos word ik rustig. De bomen, de aarde, het groen, stromend water of kleine bronnen. Het liefst in de zomer, op blote voeten, laat me aarden tussen het groen. Ik voel me veilig, omringt door de hoge bomen en al het leven. In de bossen kan ik mijn hoofd leeg maken.
Een paar weken geleden was ik met een vriendin in de bossen tussen Luxemburg, Duitsland en België. We gingen hiken, meer dan 5 uur hebben we gelopen. Over smalle weggetjes, door het bos, over de velden. Als we een mooi plekje zagen, gingen we er naartoe. Het was lekker weer, de zon scheen, het was warm maar niet te warm. Omdat het ook daar zoveel geregend had, kwamen we veel beekjes tegen die door het overschot van water waren ontstaan. Dat doet water, het baant zich een weg, het slijt de stenen, het heeft kracht. Langs de rotswanden droop het water naar beneden, iets waar we lang naar hebben staan kijken. Het was rustgevend, helend.
Voordat we een flinke klim gingen maken, kwamen we terecht bij een watervalletje. Vele kleine stroompjes kwamen hier samen. Het mos er om heen was zo zacht, alsof je op kussens liep. Ik denk dat we er de hele dag hadden kunnen zitten. We dronken van het water, genoten van de bloemen en de zon die door de bomen scheen. Dit was tevens onze langste stop. We spraken niet veel, de omgeving was te innemend. Zo veel vogels, zo veel rust. Die avond, na maanden van kwakkelende gezondheid en veel hoesten, sliep ik vast.
Toen ik twee dagen later thuis kwam, voelde het alsof ik weken weg was geweest. Ik was erg emotioneel, voelde me ‘verslagen’. Het bos had zijn werking gedaan, het is helend geweest. Want de opgekropte emoties die ik had, kwamen er uit met de confrontatie van het dagelijks leven. De opgebouwde stress van het ouderschap en de dagelijkse planning, zorgen die zich opbouwen, mijn gezondheid die veel de laatste 3 maanden zo kwakkelde. Want hier thuis ga ik door, hier zijn mijn kinderen, mijn werk, verplichtingen. Even weg van alles en ik kan opladen. En in dit geval is opladen loslaten. Alle overtollige bagage laat ik achter bij pachamama.
Maar is loslaten ook achter je laten? Is het vergeten? Of is het loslaten een gevoel? Ik denk dat er gebeurtenissen zijn die waarbij je een gevoel hebt, een bepaalde emotie. En dat het loslaten in dat geval betekend dat het gevoel dat je erbij had, kunt omzetten tot iets anders, een positiever of neutraler gevoel. Zodat het je niet meer doet wat het hiervoor wel deed, namelijk een overheersend gevoel bezorgen van verdriet, boosheid, onmacht, woede. Ik liet het achter me, er is weer ruimte ontstaan voor nog meer positieve gevoelens. En de ruimte laat me weer ademen.
Breathe.
Comentários